Fillip, 7 years old: Don’t we (the audience) intrude in the private space of the dancer when we look at them dancing naked?

Eftychia Stefanou, dancer: Ακολουθει μεγαλούτσικο μήνυμα με κάποιες σκόρπιες σκεψεις..

Αναφορικά με τον προβληματισμό του Φιλιππου, ο οποίος μας άφησε με το στόμα ανοιχτό, εχω να προσθέσω ότι θυμάμαι τον Γιάκομπ (τον φιλο μου) όταν με ρώτησε πως ήταν η πρώτη φορα που χόρεψα  γυμνή μπροστά σε κόσμο (στο «Bodies and Structure ηταν η πρωτη φορά). Του απάντησα ισως με μια μικρή δόση αυταρέσκειας– «Χορεύω καλύτερα όταν είμαι γυμνή». Μονο και μονο γιατι κατά καποιον τροπο προσεγγιζω ολιστικά την υπαρξη μου. Για να μπορέσω να μοιραστώ το γυμνό μου σώμα με το κοινο έπρεπε να το αποδεχτώ και να το εκτιμήσω όπως ποτε άλλοτε. Μονο τοτε μπορεσα να μοιραστώ το κάθε εκατοστό της σάρκας μου πιστεύοντας ότι ειναι η πιο κατάλληλη σαρκα για να κουβαλαει το πνευμα μου. Ελπίζοντας ότι το πνευμα ίσως φτάσει πιο άμεσα στον χώρο στο ενδιάμεσα του ερμηνευτή και του θεατή. Γιατι να φορέσω ρουχα αν δεν κρυώνω και αν δεν θελω να κρυφτω? Καμιά φορά στην τέχνη θες να δοθείς ολοκληρωτικά ετσι όπως ίσως μόνο οι εραστες δίνονται ο ένας στον άλλο. Έχοντας απόλυτη εμπιστοσύνη στα χερια σου το σωμα μου είναι ασφαλές. Γιατι να φορέσω ρούχα αν θελω να μοιραστω μαζι σου το είναι μου χωρις δευτερες σκεψεις χωρις δισταγμούς και επιφυλάξεις- το γυμνό σωμα σε αντιμετωπίζει ως σωμα- και ποια η διαφορά του γυμνού μου σώματος με την γυμνη αρενα που καθε φορα σαν πρωτη φορά προσπαθώ να την προσεγγίσω χωρίς παρωπίδες και μάσκες. Αλλά με ειλικρίνεια να της εμπιστευτώ το καθαρό μου βάρος – δίχως ουτε γραμμάριο παραπάνω.